Category: Lata 80

Michał: Jeśli siostry nazywają się Pointer i tworzą zespół, to jego nazwa może być tylko jedna. Tak, zgadliście, co wcale przecież nie było trudne: Pointer Sisters! Muzykalne rodzeństwo rozpoczęło karierę w roku 1969 i z pewnymi modyfikacjami, podyktowanymi sytuacją zdrowotną części członkiń, koncertuje po dziś dzień, choć obecnie w kapeli przewija się już kilka pokoleń rodziny Pointerów.
Dzisiejsza piosenka dnia pochodzi z roku 1981 czyli z czasów, kiedy muzykalne siostry były jak to się mawia, na topie. Pierwotnie Slow Hand wcale nie miała zostać wykonana przez Siostry, jeden z autorów piosenki, John Bettis twierdził nawet, że ten zespół do utworu zupełnie nie pasował. Innego zdania był producent, Richard Perry i jak się okazało to właśnie on miał rację. Grupa wcześniej popularna za oceanem, właśnie dzięki temu nagraniu zyskała rozgłos również na starym kontynencie, szczególnie w Wielkiej Brytanii.
Posłuchajmy zatem nagrania, którego przekaz to przede wszystkim my, panowie, powinniśmy wziąć sobie do serca. 🙂

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Tego pana chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. jego kariera trwa już bowiem przeszło 50 lat i obfitowała w wiele przebojów. Jako, że w radiu DHT staramy się grać muzykę łączącą trzy pokolenia, pamiętamy zarówno o tych najstarszych, jak i absolutnie najnowszych utworach z jego repertuaru, które odniosły sukces, no i takich, które podobają się nam i, mamy nadzieję, oczywiście również Wam. Ponieważ jego piosenki wielokrotnie słyszał chyba każdy, pozwolę sobie napisać kilka słów o jego pozamuzycznej działalności. Być może nie wiecie na przykład, że założył on fundację, której celem jest pomoc osobom chorym na AIDS, aktywnie działa również na rzecz osób LGBT. Mimo, że osiągnął naprawdę wiele i ma na koncie tyle nagród, że chyba niewielu artystów jest mu w stanie w tej kwestii dorównać, jego życie nie było usłane różami – walczył z uzależnieniem od alkoholu, narkotyków, szaleństwa zakupowego, a także z bulimią. Kilka lat temu zapowiedział, że w 2020 roku definitywnie zakończy karierę, obecnie trwa jego pożegnalna trasa koncertowa. Niedawno było głośno o tym, iż muzyk zmuszony był przerwać jeden z występów wchodzący w skład tej szczególnej trasy, ponieważ poczuł się nienajlepiej. Miejmy nadzieję, że już wszystko u niego w porządku, fanom zaś pozostaje liczyć, że jednak zmieni zamiary dotyczące rozstania się ze sceną, wszak nadal pozostaje twórczo aktywny, ostatnio był nawet nominowany do Oscara za utwór, który również emitujemy na naszej antenie.
Dziś to jednak nie tę piosenkę postanowiłam przywołać. Będzie to jeden z przejawów współpracy naszego bohatera, czyli Eltona Johna, z autorem tekstów – Berniem Taupinem. Panowie stworzyli zresztą niezwykle zgrany duet, o czym świadczy fakt, iż wspólnie przygotowali materiał na przeszło 30 albumów. Posłuchajmy zatem tytułowej kompozycji z jednej z takich płyt, wydanej w 1988 roku. I jeszcze pytanie na zakończenie: czy ktoś z Was umie wypowiedzieć choćby słowo po hiszpańsku, a może nawet nieco więcej słów? Mnie na przykład ten język jest zupełnie obcy, ale może wszystko w tej kwestii jeszcze przede mną?

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Dzisiejszy wpis dotyczyć będzie artystki, która, jak niegdyś wielu wykonawców, debiutowała na pewnym muzycznym konkursie, odbywającym się w Zielonej Górze. Swój talent pokazała również publiczności festiwali w Opolu i Sopocie. W ramach tego ostatniego wydarzenia miała okazję wystąpić u boku włoskiego wokalisty – Marco Antonellego, z którym zresztą nawiązała ponownie współpracę po dwudziestu sześciu latach. Jej mąż jest dyrygentem, małżeństwo wielokrotnie występowało wspólnie, a na trzy lata przeprowadziło się nawet do Szwajcarii, gdyż tam pokierowały Pana Aleksandra Maliszewskiego jego artystyczne zobowiązania. Co zaś tyczy się naszej bohaterki, W połowie lat dziewięćdziesiątych zainicjowała muzyczną działalność na rzecz dzieci, prowadzi warsztaty wokalne, ma również na koncie tytuł Gwiazdy Dobroczynności.
No ale, bądźmy szczerzy. Wszyscy kojarzymy ją przede wszystkim dzięki jednej piosence. Zaprezentowała ją na opolskim festiwalu w 1987 roku i to właśnie dzięki niej została wówczas uhonorowana nagrodą publiczności oraz mianem "Miss Obiektywu". Utwór stał się wówczas bardzo popularny, o czym świadczy między innymi uzyskanie przez niego tytułu "Piosenki Roku" w Radiowej Jedynce. Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że teledysk do tego przeboju był efektem pracy pewnej znanej prezenterki, zajmującej się obecnie odnawianiem domów w ramach jednego z telewizyjnych programów. Produkcja videoklipów okazała się jedynie krótkim epizodem w karierze Pani Katarzyny Dowbor, zaś sama wykonawczyni nie ma nawet tego teledysku w swoich zbiorach i zbyt dobrze go nie pamięta, dlatego też po latach zdecydowała się na stworzenie jego nowej odsłony.
W DHT nie mamy możliwości emitowania muzyki z warstwą wizualną, jesteśmy wszak typowym radiem. Słuchając nas regularnie z pewnością jednak uda Wam się trafić na największy, jeśli nie jedyny przebój Haliny Benedyk w wersji audio. Z uwagi na jego tytuł dzisiejsza specjalna dedykacja wędruje do wszystkich dwudziestolatków.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Michał: Historia bohaterów dzisiejszego wpisu sięga połowy lat 70, kiedy to grupa artystów związanych z nowojorskim klubem CBGB's postanowiła założyć zespół prezentujący muzykę tzw. nowej fali, łączącej elementy punka, artrocka, funku i brzmień etnicznych. Dzisiejsza piosenka dnia oprócz tego, że jest nagraniem wysoce melodyjnym, zasłużyła się jeszcze czymś. To właśnie od jej tytułu pochodzi nazwa innego zespołu, który również gości na antenie głównego kanału Radia DHT. Być może, gdyby nie "Gadające Głowy" zespół Radiohead nazywałby się On A Friday, ale to temat na zupełnie inną historię, którą pewnie kiedyś Wam przybliżymy.
Jeśli chodzi o Talking Heads to zespół rozpadł się w 1991 roku, co jednak nie przeszkadza muzykom współpracować ze sobą w innych projektach – słowem, nadal się po prostu lubią.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Był rok 1977, kiedy trzech braci z Sydney – Tim, Andrew i Jon Farrisowie zaprosili do współpracy utalentowanych muzycznie kolegów i zainicjowali powstanie zespołu. Jak to zwykle bywa, sława nie przyszła od razu – na początku grę muzyków można było usłyszeć jedynie w australijskich pubach, po pewnym czasie poznał ich jednak cały świat. Udało im się wylansować kilka wielkich przebojów i właśnie jeden z nich chciałabym dziś przypomnieć. Niestety w 1997 roku, czyli 10 lat po premierze prezentowanego przeze mnie dziś utworu, niezwykle charyzmatyczny wokalista formacji – Michael Hutchence popełnił samobójstwo. W późniejszych latach na jego miejscu pojawiło się jeszcze czterech panów odpowiedzialnych za śpiew, jednak żaden z nich nie zagrzał miejsca na dłużej, a w listopadzie 2012 roku miał miejsce ostatni koncert grupy.
U progu działalności zespół posługiwał się nazwą the Farris Brothers, pochodzącą od nazwiska założycieli, po dwóch latach zmieniono ją jednak na INXS, co jest skrótem wyrażenia "In excess", które na język polski możemy przetłumaczyć jako "przesada". Z pewnością przesadą nie będzie natomiast jeśli napiszę, że przed Wami raczej prosta, lecz wyśpiewana niezwykle emocjonalnie ballada, której słowa stanowią piękne wyznanie miłosne. Któż z nas nie chciałby, by taki tekst adresowany był właśnie do niego?

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Michał: Dzisiejsza piosenka dnia pochodzi z końca lat 80. To czas, kiedy rodziła się muzyka, która wyewoluowała w taneczne brzmienia, obecne na naszym drugim kanale. Zespół Seduction to amerykańskie, dziewczęce trio w składzie: April Harris, Michelle Visage i Idalis DeLeón, nad którym czuwało 2 producentów: Robert Clivillés i David Cole. Skład zespołu zmieniał się kilkukrotnie, jednak poza dzisiejszą piosenką dnia nigdy nie udało im się odnieść większych sukcesów. W roku 1991 formacja zawiesiła działalność, w pierwszej dekadzie XXI wieku pojawiły się próby powrotu, jednak bez zauważalnych efektów. Posłuchajmy zatem ich największego przeboju, który istotnie wpada w ucho.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Michał: Bohater dzisiejszego wpisu to przykład artysty, którego popularność rozkwitła poza granicami jego macierzystego kraju, w tym przypadku Wielkiej Brytanii. W latach 80 docenili go Polacy zarówno solo, jak i w zespole Classix Nouveaux, którego był wokalistą. Dzisiejsza piosenka dnia to efekt pielgrzymki Sala do tytułowego franciszkańskiego klasztoru San Damiano. W utworze towarzyszy mu chłopięcy chór z St. Philip's. Warto w tym miejscu wspomnieć o teledysku do utworu, który kręcony był uwaga uwaga, w Polsce, konkretnie w Pałacu Kultury i Nauki. W wideoklipie obok wokalisty występuje polski chłopięcy chór Lutnia. San Damiano to ostatni przejaw aktywności Sala Solo (właść. Charlesa Smitha) jeśli chodzi o muzyczny mainstream. Wspomniana wcześniej pielgrzymka jak widać miała na niego nie mały wpływ, bo od lat 90 postanowił zamienić muzykę popularną na chrześcijańską, okazjonalnie udziela się także jako producent młodych talentów. Od swoich wcześniejszych dokonań pod szyldem Classix Nouveaux raczej się odcina twierdząc, iż nigdy nie sądził, że ta muzyka kogokolwiek zainteresuje. Jak pokazuje popularność takich utworów jak Heart From The Start czy Never Never Comes w naszym kraju można dojść do wniosku, że to chyba jednak przejaw nadmiernej skromności.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Z pewnością wszyscy znamy tę panią jako wokalistkę, tak się jednak jakoś złożyło, że już od ponad dwudziestu dwóch lat częściej, niż jej talent muzyczny, możemy podziwiać jej poczynania na szklanym ekranie. Ściślej mówiąc, regularnie w odsłonie aktorskiej obserwują ją miłośnicy serialu "Klan", którzy w dni powszednie zasiadają przed telewizorami, aby dowiedzieć się, co nowego słychać u Moniki Ross-Nawrot – postaci, w którą wciela się bohaterka mojego dzisiejszego wpisu. Wracając jednak do jej muzycznych dokonań, ma na swoim koncie współpracę między innymi z zespołem Budka Suflera, Janem Borysewiczem, a w ostatnim czasie również z muzykami z grupy Mafia. U progu swej kariery brała udział w takich wydarzeniach, jak Festiwal Piosenki Żołnierskiej, a styl jej pierwszych utworów znacząco różnił się od tego, jaki kojarzymy z jej najsłynniejszych przebojów. W latach osiemdziesiątych, już po tym, gdy jej głos poznała cała Polska, rzeczywistość polityczna w kraju skłoniła ją do wyjazdu za granicę na pewien czas. Przebywała w różnych rejonach Europy, najdłużej mieszkała jednak w Berlinie Zachodnim.
Być może nie mieliście okazj zetknąć się z piosenkami Izabeli Trojanowskiej wydanymi w ostatnich latach. Jeśli jesteście ich ciekawi, zachęcamy Was do słuchania radia DHT, my bowiem kilka z nich dostrzegliśmy i dołączyliśmy je do naszego muzycznego zestawu. Tymczasem dziś będzie jednak klasycznie, postanowiłam bowiem przypomnieć Wam utwór z drugiego albumu wspominanej artystki, na którym w pełni pokazała ona swoje rockowe oblicze.
https://www.youtube.com/watch?v=b8M-g2WrW7Y
Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Dziś chciałabym przypomnieć Wam sylwetkę wokalistki obdarzonej wyjątkowym talentem. Coraz mniej możemy bowiem wskazać artystów, którzy mimo upływu lat nadal śpiewają na tym samym, dobrym poziomie. Aby było to możliwe, potrzebny jest kunszt wokalny, którego z pewnością nie brakuje wykonawczyni "Papierowych ptaków" czy "Deszczu w Cisnej". Warto również docenić jej wszechstronność – nie unika różnych gatunków muzycznych, choć najbliższe są jej jazz i pop, najbardziej lubi jednak łączenie stylów, gdyż, jak twierdzi, nudne jest śpiewanie wciąż tego samego. W latach siedemdziesiątych współpracowała jako chórzystka między innymi z Czesławem Niemenem czy grupą Skaldowie, była również wokalistką kilku zespołów, najbardziej znana jest jednak jako solistka. Chyba mało kto wie, że muzyka to nie jedyna dziedzina w obszarze jej zainteresowań – jest absolwentką technikum chemicznego i przez pewien czas pracowała w laboratorium, ma również za sobą czteroletni epizod polityczny – była radną w warszawskim samorządzie. Oczywiście dziś przypomnimy sobie coś z jej muzycznego dorobku, będzie to jeden z dwóch utworów Krystyny Prońko, jakie pojawiają się na antenie radia DHT. Tym razem wybrałam wydaną w 1986 roku kompozycję "W jakim obcym domu".

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Michał: Aż trudno uwierzyć, że uznana w latach 60 przez ONZ za zbrodniczą ideologia Apartheidu bez większych problemów funkcjonowała do lat 90 w Afryce południowej. Dla tych, którym to słowo jest obce krótkie wyjaśnienie, chodzi o segregację rasową i przekonanie o wyższości białych. Z Apartheidem walczyło wielu, z Nelsonem Mandelą na czele, jednak walka ta miała również swoje odzwierciedlenie w sferze muzyki. W 1988 roku pochodzący z Gujany Eddy Grant nagrał piosenkę, która oprócz tego, że stała się światowym przebojem, miała konkretny, jasny, antydyskryminacyjny przekaz. Tytułowa Jo'anna odnosi się do Johannesburga, największego miasta w Południowej Afryce. Utwór przez kilka lat był oficjalnie zakazany przez tamtejszy rząd, jednak mimo tego znali go niemal wszyscy.
Piosenka o Joannie stała się największym przebojem w dorobku Granta i przez wielu pamiętana jest po dziś dzień. A co obecnie słychać u autora? Z muzyka stał się radiowcem, prowadzi audycję na antenie brytyjskiej rozgłośni United DJ's.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!