Tripel, przeboje trzech pokoleń

Milena: Wiem, że spodziewaliście się dziś wpisu autorstwa Michała. Tak się jednak złożyło, że musicie się w tym miejscu zadowolić moją pisaniną, mogę Wam jednak obiecać, że Michał wkrótce Wam to zrekompensuje. Przejdę zatem do sedna, czyli do wskazania kolejnej postaci, której piosenki składają się na muzyczne zasoby radia DHT.
Obecność tej artystki w naszym cyklu być może będzie dla niektórych zaskoczeniem. Jej twórczość jest wszak utożsamiana z nurtem tak zwanej piosenki literackiej, a utwory z jej repertuaru oceniane są jako ambitne, kunsztowne, a wielu skłaniają do wzruszeń. Czy to oznacza, że głos wspominanej dziś wokalistki nie może zabrzmieć na antenie radia DHT? Wręcz przeciwnie unikamy bowiem szufladkowania i interesuje nas przede wszystkim dobra muzyka. Chcąc przytoczyć najważniejsze fakty z życia naszej bohaterki należy wspomnieć, że rozpoczynała ona działalność w wokalnej grupie Partita. Dla jej kariery solowej niezwykle ważną postacią stał się wybitny pianista i kompozytor Włodzimierz Korcz, z którym artystka współpracuje do dziś, zarówno przy tworzeniu nowych płyt, jak i graniu koncertów. Fani Alicji Majewskiej zapewne spodziewają się, że to właśnie on jest autorem utworu wybranego przeze mnie na dziś. Tych, którzy nie gustują w balladach z głębokim przesłaniem i obawiają się, że taką zaprezentuję, mogę w tym miejscu uspokoić – sięgniemy bowiem po utwór bardzo pogodny, zarówno w sferze muzycznej, jak i słownej, mam więc nadzieję, że Pani Alicja wprowadzi Was w dobry nastrój i poczujecie to wszystko, o czym śpiewa w refrenie piosenki "Jaki piękny świat".

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Dziś chciałabym przypomnieć Wam sylwetkę wokalistki obdarzonej wyjątkowym talentem. Coraz mniej możemy bowiem wskazać artystów, którzy mimo upływu lat nadal śpiewają na tym samym, dobrym poziomie. Aby było to możliwe, potrzebny jest kunszt wokalny, którego z pewnością nie brakuje wykonawczyni "Papierowych ptaków" czy "Deszczu w Cisnej". Warto również docenić jej wszechstronność – nie unika różnych gatunków muzycznych, choć najbliższe są jej jazz i pop, najbardziej lubi jednak łączenie stylów, gdyż, jak twierdzi, nudne jest śpiewanie wciąż tego samego. W latach siedemdziesiątych współpracowała jako chórzystka między innymi z Czesławem Niemenem czy grupą Skaldowie, była również wokalistką kilku zespołów, najbardziej znana jest jednak jako solistka. Chyba mało kto wie, że muzyka to nie jedyna dziedzina w obszarze jej zainteresowań – jest absolwentką technikum chemicznego i przez pewien czas pracowała w laboratorium, ma również za sobą czteroletni epizod polityczny – była radną w warszawskim samorządzie. Oczywiście dziś przypomnimy sobie coś z jej muzycznego dorobku, będzie to jeden z dwóch utworów Krystyny Prońko, jakie pojawiają się na antenie radia DHT. Tym razem wybrałam wydaną w 1986 roku kompozycję "W jakim obcym domu".

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Właśnie teraz gościć u nas będzie prawdziwa artystka. Oprócz tego, że ukończyła uniwersytet muzyczny, z którym zresztą związana jest po dziś dzień, gdyż obecnie dzieli się swoją wiedzą ze studentami, posiada również dyplom Akademii Sztuk Pięknych i specjalizuje się w tworzeniu ilustracji. Wróćmy jednak do jej działalności muzycznej, a konkretnie do kariery, którą rozpoczęła w 2016 roku. Piosenka, która stała się jej debiutanckim singlem, została wykorzystana w czołówce pewnego serialu, emitowanego przez stację TVN. W ciągu niecałych czterech lat aktywności nasza dzisiejsza bohaterka zdążyła wydać już trzy albumy, co z pewnością świadczy o jej sporej pracowitości, tym bardziej, że odpowiada na nich nie tylko za warstwę wokalną, ale jest również autorką piosenek. Charakterystyczne dla jej kompozycji są brzmienia elektroniczne, przez co nie dla wszystkich to, co tworzy, może być przyjemne i łatwe w odbiorze, ma jednak na swoim koncie melodie, którym zdecydowanie nie brak potencjału, by, jak to się mówi, "wpadać w ucho".
Dziś powrócimy do pierwszego krążka pani Magdy Grabowskiej-Wacławek, bo tak w rzeczywistości nazywa się wykonawczyni posługująca się pseudonimem Bovska, przy czym nie zaproponuję Wam piosenki o kaktusie, którą prawdopodobnie większość zWas miała okazję kiedyś usłyszeć. Utwór, który szczególnie przypadł mi do gustu, nie promował co prawda wspominanej płyty, kto powiedział jednak, że tylko single warte są uwagi i mogą trafić do muzycznej bazy radia DHT?

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Michał: Czasem bywa i tak, że tragiczne wydarzenie może być inspiracją do piosenki, która ma zupełnie inny wydźwięk. Tak jest właśnie z wielkim przebojem z 1998 roku, nagranym przez amerykańską grupę Fastball. Inspiracją dla Tonyego Scalzo, autora tekstu i jednocześnie lidera zespołu była smutna historia z 1997 roku, o której przeczytał w gazecie. Para staruszków postanowiła wybrać się na jeden z festiwali w pobliskim mieście. Kilka tygodni później odnaleziono ich martwych. Scalzo postanowił nadać tej historii nieco więcej romantyzmu, czego efekt możemy usłyszeć w piosence The Way. Opowiada ona o historii małżeństwa z wieloletnim stażem, które postanawia wyjechać w nieznane, nie mówiąc o tym nikomu. Tą wyprawą chce przypomnieć sobie czas swojej młodości i chwil, kiedy spotkali się pierwszy raz.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Dziś przenosimy się do Walii. To właśnie tam w roku 1992 został założony zespół Tragic Love Company, który w początkowym okresie działalności w swoim repertuarze miał przede wszystkim przeboje innych wykonawców. Z czasem muzycy podjęli decyzję o zmianie nazwy grupy na Stereophonics, zaś w 1996 roku miał miejsce przełomowy moment w ich karierze – podpisanie kontraktu z pewną nowopowstałą wytwórnią płytową. Formacja ma na koncie ponad 9 milionów sprzedanych albumów i sukcesy na wielu listach przebojów. Tak duże zainteresowanie publiczności łączy się, rzecz jasna, ze sporym zapotrzebowaniem na koncerty, a więc z licznymi muzycznymi podróżami. W jedną z takich podróży członkowie zespołu udali się ponad dwadzieścia lat temu do Stanów Zjednoczonych. Szczególnym przystankiem w ich trasie okazało się San Francisco. Obecność w tym miejscu zapamiętali przede wszystkim dzięki dość interesującej rozmowie z pewnym kierowcą taksówki. Przyznał on, że nienawidzi tego miasta, gdyż jest w nim zbyt wielu turystów. Twierdził ponadto, że niegdyś był poetą oraz podzielił się opinią, że tak naprawdę wszyscy ludzie są do siebie podobni, a jedyną różniącą ich cechą jest akcent. Wokalista i gitarzysta zespołu – Kelly jones ujął treść tej rozmowy w tekście nowej piosenki, którą grupa zarejestrowała i wydała w 2001 roku.
Wspominany dziś utwór został krytycznie oceniony przez recenzentów, zupełnie innego zdania byli jednak słuchacze, bowiem to dzięki ich uznaniu stał się on jednym z największych przebojów Stereophonics. Przypomnijmy sobie zatem kompozycję, w której tytule znalazły się słowa, jakie taksówkarz z San Francisco wypowiedział przy pożegnaniu ze swoimi szczególnymi pasażerami, mnie zaś pozostaje przekazać Wam jego życzenia i się do nich dołączyć. A zatem: miłego dnia wszystkim. 🙂

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Michał: Aż trudno uwierzyć, że uznana w latach 60 przez ONZ za zbrodniczą ideologia Apartheidu bez większych problemów funkcjonowała do lat 90 w Afryce południowej. Dla tych, którym to słowo jest obce krótkie wyjaśnienie, chodzi o segregację rasową i przekonanie o wyższości białych. Z Apartheidem walczyło wielu, z Nelsonem Mandelą na czele, jednak walka ta miała również swoje odzwierciedlenie w sferze muzyki. W 1988 roku pochodzący z Gujany Eddy Grant nagrał piosenkę, która oprócz tego, że stała się światowym przebojem, miała konkretny, jasny, antydyskryminacyjny przekaz. Tytułowa Jo'anna odnosi się do Johannesburga, największego miasta w Południowej Afryce. Utwór przez kilka lat był oficjalnie zakazany przez tamtejszy rząd, jednak mimo tego znali go niemal wszyscy.
Piosenka o Joannie stała się największym przebojem w dorobku Granta i przez wielu pamiętana jest po dziś dzień. A co obecnie słychać u autora? Z muzyka stał się radiowcem, prowadzi audycję na antenie brytyjskiej rozgłośni United DJ's.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Kariera tego zespołu tak się jakoś ułożyła, że chyba większość z nas najlepiej kojarzy jego piosenki wydane w okolicach połowy tak zwanych lat dwutysięcznych. Są to przede wszystkim takie przeboje, jak: "Smak słów", "Tylko mnie kochaj" – utwór nagrany na potrzeby filmu pod tym samym tytułem, no i może jeszcze cover "Chodź pomaluj mój świat" z repertuaru Dwa Plus Jeden, powstały z myślą o popularnym niegdyś serialu o losach pewnej prawniczki. Tymczasem być może nie wszyscy pamiętają, że formacja ta została założona już w 1995 roku. Od kilku lat po grupie tej słuch jakby zaginął, co nie oznacza, że przestała ona istnieć, o czym możecie przekonać się słuchając radia DHT, tak się bowiem składa, że gramy jej zeszłoroczną muzyczną propozycję. To jednak nie ją chciałabym Wam dziś pokazać. Powrócimy bowiem do wydanego w 1998 roku debiutanckiego krążka zespołu, a konkretnie do pierwszego singla z tego albumu. Przyznam, że podczas słuchania tej piosenki nasuwa mi się refleksja, że głos wokalistki – Magdaleny Wójcik miał tu jeszcze zupełnie inne brzmienie niż to, jakie najlepiej kojarzymy z jej kolejnych dokonań i było to, przynajmniej według mnie, brzmienie o wiele ciekawsze. A jakie jest Wasze zdanie?
Tego wpisu nie mogę zakończyć inaczej, niż rymem, który wprost się w tym miejscu narzuca, co, jak sądzę, zostało zaplanowane przez muzyków i nie jest dziełem przypadku. A zatem: przed Wami zespół Goya i kompozycja "Bo ya".

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!

Milena: Być może nie wszyscy pamiętają, że w formacji, której dotyczy dzisiejszy wpis, u progu jej działalności wokalnie udzielały się aż trzy osoby – oprócz Małgorzaty Ostrowskiej w niektórych przebojach można usłyszeć Grzegorza Stróżniaka, zaś przez pierwsze miesiące istnienia występowała w niej Wanda Kwietniewska. Jak wiadomo, założyła ona później własny skład i to dzięki niemu zasłynęła najbardziej. Wybrałam dziś dla Was utwór z czasów nieco późniejszych, gdy Pani Wanda podążała już własną artystyczną drogą, jednak wciąż zaliczających się do okresu największej świetności zespołu. Piosenka ta pochodzi z jego piątej płyty, wydanej w 1985 roku, zatytułowanej "Anatomia". Krążek ten jest dosyć wyjątkowy – przede wszystkim stanowi drugi w historii grupy album koncepcyjny, na co wskazuje choćby układ piosenek – pierwszą część wydawnictwa wypełniają kompozycje dynamiczne, zaś drugą – liryczne. Po drugie muzycy o wiele intensywniej, niż we wcześniejszej i późniejszej historii zespołu, nasycili swą twórczość brzmieniami elektronicznymi.
Z płyty tej pochodzi kilka przebojów, wśród nich wymienić należy "Mam dość" oraz właśnie moją dzisiejszą propozycję. O ileteksty utworów, które znalazły się w repertuarze naszych dzisiejszych bohaterów często wychodziły spod piór wybitnych autorów specjalizujących się w dziedzinie piosenkopisarstwa, takich, jak Marek Dudkiewicz czy Jacek Skubikowski, o tyle w tym przypadku mamy do czynienia z dziełem samej Małgorzaty Ostrowskiej, za muzykę natomiast tradycyjnie odpowiada Grzegorz Stróżniak. Już sam sposób, w jaki Pani Małgorzata wyśpiewała słowa przeboju "Gołębi puch" sugerują, że ukryła w nich ważne, być może bardzo osobiste przesłanie. Choć większość z nas zna tę piosenkę bardzo dobrze, posłuchajmy jej ponownie i spróbujmy dotrzeć do zawartego w niej przekazu.

Więcej takiej muzyki usłyszysz na kanale głównym Radia DHT, włącz koniecznie: www.radiodht.com i zostań na dłużej!